Categorie: blog

Lieve mensen,

De vlinderhaag op het veld stond hoog en breed. Ik bewonder de groeikracht van bomen en struiken in de lente. Nu was het het moment om de haag wat in vorm te snoeien. Mijn man en ik trokken onze werkhandschoenen aan en gingen aan de slag met heggenschaar en snoeigerief. Ik kikker helemaal op van het werken in de tuin en zag ook deze klus goed zitten. Een haag heeft natuurlijk een voorkant, achterkant en bovenkant. Als je haag dan wat lengte heeft, en je doet maal drie, dan kom je uit bij flink wat werk. Veel goesting om erin te vliegen is mooi meegenomen. Zo gezegd, zo gedaan.

Vroegere jaren werkte ik door van de eerste tot de laatste minuut tot het snoeiwerk helemaal af was. Ik begon goedgemutst en met de glimlach, stilletjes aan met wat blazen en puffen om te eindigen op wilskracht met een ‘ik-heb-echt-geen-zin-meer-gezicht’. Maar ik deed voort… het werk moest netjes gedaan en af zijn. Het resultaat is een mooi gesnoeide haag, een uitgeput gevoel en de dagen erna spierpijn. Zo ging het vroegere jaren, maar… ik heb bijgeleerd en oefening baart kunst. Ik geef mezelf toestemming om te pauzeren en wat water te drinken of even te zitten. Ik beweeg tijdens het snoeien en opruimen vanuit ontspanning en plezier, en geniet van de verbinding met de planten. Mindful snoeien. Het resultaat is een mooi gesnoeide haag, een blij gevoel en een fit lichaam ook na het snoeien. Toegegeven, ik heb er een tijdje over gedaan om hiertoe te komen, maar ik ben fier op mezelf en blij met de moeiteloze samenwerking met mijn man.

Als jij nog zou moeten snoeien, kan mijn tekst je misschien inspireren. Mindful snoeien vind ik top.

Hartegroet,

Marijke

Dat voelt eenvoudig.
Dat voelt gemakkelijk.
Dat voelt als vanzelf.
Dat voelt to the point.
Dat voelt ‘oh, is het dat ‘maar’?’
Dat voelt helder.
Dat voelt subtiel.
Dat voelt heel aanwezig.
Dat voelt ontdaan van elke ingewikkeldheid.
Dat voelt puur.

Deze ochtend vertelde een dame mij hoe blij ze was met de eenvoud die ze ervaarde tijdens de bodyworksessie. Dat deed me plezier, want ja, eenvoud is een krachtig instrument. Zoals de klanken die ik hoor bij het spelen op mijn harp. Ik raak een snaar aan in haar volle aanwezigheid en een eenvoudig mooie klank vult de ruimte. Zo raak ik ook een lichaam aan en nodig het uit om zijn unieke klank te laten weerklinken.

Eenvoud hoort bij mij. Ik voel me eenvoud. Ik hou van eenvoud. Eenvoud leidt me naar mijn essentie.

Ik schrijf dit stukje graag voor je neer en nodig je uit om even stil te staan bij jouw gevoel bij het woord ‘eenvoud’. Hoe voelt eenvoud wanneer je dit woord laat zinken in de donkerte van je lijf? Je hoeft geen antwoord te zoeken in je hoofd, dat dient de eenvoud doorgaans niet. Luister naar het antwoord dat ontstaat in je lijf en laat je eenvoud spreken. Misschien een uitdaging, maar wel de moeite waard om mee te experimenteren.

Eenvoudige groet,

Marijke

Wanneer ik een cadeautje kreeg, een paar nieuwe schoenen, een kleedje of een complimentje, werd me als klein meisje geleerd om flink ‘dank je wel’ te zeggen. Alsjeblieft en dank je wel.

Nu, jaren later, voel ik de rijke kracht van ‘dank je wel’. Niet meer vanuit het flinke meisje, maar vanuit een diepe belichaamde levensdankbaarheid. Mijn handen samenbrengen bij mijn hart is het gebaar dat hieruit spontaan voortvloeit. Heel natuurlijk, los van gebed, geloof of flink zijn. Voor mij is het een verankerend symbool van pure dankbaarheid voor wat is en wat ik mag beleven in dit grote en verrassende levensspel. Een ‘dank je wel’ maakt de spelregels zoveel helderder. Zoveel schoonheid toont zich. Zoveel eenvoud ontluikt.

Deze ochtend zat ik in de woonkamer op een bordeauxrood kussen op de grond toen er een klein zwart spinnetje langs me heen trippelde. Ik verraste mezelf door me te voelen glimlachen naar deze spin in een gedachte van ‘fijn dat je hier ook bent, dank je wel om samen te zijn’.

Deze nacht werd ik wakker. Ik lag in bed zonder slaap. Ik verbond me met de stille koestering van het donker van de nacht en voelde me intens dankbaar. ‘Dank je wel, donkere nacht’, hoor ik me zeggen. Hierop viel ik zonder het te weten terug in een diepe slaap. Om acht uur werd ik zachtjes terug wakker gewiegd.

Kan je de uitnodiging voelen om je weerstand tegen wat zich soms aandient (zoals bijvoorbeeld een spin, wakker worden, ongemak,…) te laten smelten? Kan je datgene wat zich aan jou toont helemaal toelaten vanuit een diepe belichaamde dankbaarheid? Levenskunst?
Levenskunst!

Dankbare groet,

Marijke