Categorie: blog

Lieve mensen,

Een plek in je huis creëren voor jezelf. Ik vind het zalig om op mijn plek te zijn, op mijn grote zachte futon met een rood kussen erop, een plant aan mijn ene zijde en mijn haarspeld aan mijn andere. Een kleine lamp die op de grond staat, brandt gedempt. Een natuurlijke stilte vult de ruimte. Behalve gisteren, dan schrok ik even toen ik een zwarte spin naast het raam zag binnenkruipen. Ik heb deze bezoeker toch maar vastberaden naar buiten geveegd met een handborsteltje. Doorgaans krijg ik geen bezoek.

Ik geniet van het aanwezig zijn op mijn plek. Ik lig, zit of beweeg en laat zijn wat is. Voelbare weerstand omarm ik, en beweeg er liefdevol doorheen. Op die manier creëer ik ruimte in mijn hele wezen. Elke vezel, elke cel mag openen in het veld van puur zijn. Elke dag is het anders en biedt mijn lijf andere mogelijkheden om bevroren stukjes te doorvoelen en te laten smelten in het bad van aanwezigheid. Ik luister en volg de lijfelijke instructies die me ingegeven worden. Op mijn plek zijn voedt mij diep van binnen. De aarde opent, mijn waterbron stroomt, mijn vuur brandt, creatie is aangewakkerd, mijn missie helder, Daarom hou ik zo van mijn plek. En zo kan ik ook buiten deze plek op mijn plek zijn.

Heb jij ook een eigen plek in je huis? Ik wens van harte dat je op je plek mag zijn.

Lieve groet,

Marijke

Lieve mensen,

Wat als…
je je in elkaar voelt krimpen,
onmacht je plots verlamt,
een onverwacht mistgordijn je het zicht ontneemt,
een luide hulpkreet weerkaatst in jezelf,
onrust je wakker houdt in het holst van de nacht,
vraagtekens en twijfels je platwalsen.

Sluit dan je ogen. Neem je tijd. Loop niet weg. Blijf aanwezig. Voel wat moet gevoeld worden. Schreeuw uit wat moet uitgeschreeuwd worden. Schud van je af wat je moet afschudden. Hoor wat wilt gehoord worden en zie wat moet gezien worden.

Loop niet weg. Blijf aanwezig. Voel je adem. Voel je handen. Voel je hart. Voel de aarde. Stilte zal ontstaan. Je lichaam zal ontspannen.
‘Lieve hart’, vraag je, ‘wat heb ik nu nodig?’ Je luistert aandachtig met je innerlijke oor.
‘Lieve lichaam’, vraag je, ‘wat heb ik nu te doen?’ Je luister met je hele wezen naar je innerlijke stem.
Vertrouw. Het antwoord zal zich tonen in je stille aanwezigheid.

Dan
kan er terug openheid ontstaan,
voel je je levenskracht zachtjes terug door je stromen,
piept de zon vastberaden door de wolken,
absorberen vraagtekens en twijfels.

Ik wens dat mijn woorden je mogen steunen wanneer je snakt naar steun.
Ik nodig je uit om mijn woorden te ervaren in de stilte in jezelf.

Hartverwarmende groet,

Marijke

Lieve mensen,

Een verhaal gaat een eigen leven leiden.
Jouw verhaal gaat een eigen leven leiden.
Een verhaal gaat jouw leven leiden.
Jouw verhaal gaat jouw leven leiden.

Leven in een wereld van tot leven geroepen verhalen. Verhalen en gedachten die uren- of dagenlang door je hoofd spoken. Ze palmen je in en lijken van levensbelang. Kortsluiting in je lichaam, je hoofd neemt het van je over.

Ik oefen me reeds een tijdje om nodeloze en hardnekkige gedachtepatronen die opkomen te observeren zonder ze leiderschap te geven over mijn doen en laten. Ik neem mijn gedachten waar en nodig ze uit om thuis te komen in de stilte van mijn lijf waar ze tot rust komen en opgenomen worden in een groter geheel. Het is eenvoudig om neer te schrijven, maar het vraagt oefening en bewust verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedachten en verhalen.

Ik voelde de voorbije weken de strijd die mijn gedachten voerden over welke muzieklessen ik het beste zou volgen tijdens het komende jaar. Vorig jaar beëindigde ik het harptraject in het laatste specialisatiejaar aan de muziekacademie. September naderde. Mijn gedachtenstrijd over ‘wat nu?’ laaide op. Toch nog samenspel in de harpklas? Nog koor? Klavecimbel-les zonder thuis een klavecimbel te hebben? Het spel van enerzijds en anderzijds, en de twijfel en vraagtekens op mijn schouders voelen. Tot ik besefte dat mijn niet weten ook een weten was. ‘Ik wist het niet’. Ik bleef aanwezig bij het niet weten. De weerstand die ik voelde in mijn lijf verzachtte en smolt zachtjes weg. Toen werd het helder in mijn hoofd. Ik sluit een muziekhoofdstuk af en moest afscheid nemen van de fijne harplessen en de inspirerende harpleerkracht. Deze gedachte overweldigde me. Dit had ik te doorvoelen.

Ik start een nieuw muziekavontuur en leer klavecimbel, een snaarinstrument dat met toetsen bespeeld wordt. Ik heb nog geen instrument thuis, wat het een bijzondere uitdaging maakt voor mij. Naar de les gaan zonder je les goed geoefend te hebben… dat is wel wat voor het perfectionistische stemmetje in mij. Ik oefen mezelf om te ontspannen in dit gegeven en geniet met volle teugen van het ontdekken van de klavecimbel.

Ik nodig je graag uit om je gedachten en verhalen ook te observeren. Kan jij je gedachten ontspannen waarnemen zonder mee te gaan in het drama van je verhaal errond? Gewoon observator zijn van je mentale spinnenweb, zinken in je lijf en voelen in het nu. Kan je je gedachten laten zijn zonder jezelf er in te verliezen en zelf je gedachten te worden? Oefening baart kunst.

Muzikale groet,

Marijke