Ik lig in het gras. Ik sluit mijn ogen. Ik voel mijn adem en laat me omarmen door wat is. Ik zink weg in een volle leegte.
Ik lig (nog steeds) in het gras. Ik open mijn ogen. Ik zie de blauwe hemel en de wolken die voorbij drijven. Wolken in allerlei vormen. In kleurschakeringen van wit tot grijs. Nu eens traag, dan weer snel. Ze komen en gaan. Ik voel de wind zachtjes waaien en laat me omarmen door wat is. Ik zink weg in een lege volheid.
En zo lig ik naar de hemel te staren. Ik geniet van het zien van de voorbijdrijvende wolken en het voelen van de zachte wind en de warme zonnestralen.
Ik zie een speelse mensengedaante in wolkformatie langskomen. Het wolkenmensje reikt voor zich uit met één lange arm en lijkt te trappelen met twee dunne doorzichtige benen. Zijn lijfje is vol, groot en heel wit. Toekomst, verleden, heden flitst door mij heen. Het wolkenmensje beweegt mee in de flow van de wind tot hij oplost. ‘Kan ik mij laten meedrijven met de flow van de wind?’ vraag ik aan mezelf. Niet wetende van waar ik kom of waar ik zal uitkomen. Gewoon vertrouwen op de flow van de wind, me overgeven aan dit grote weten en meedrijven. In vrijheid. In liefde. In dankbaarheid.
Dank aan wat de prachtige wolken mij mochten tonen.
Hemelsblauwe groet,
Marijke
