Categorie: blog

Lieve mensen,

Vroeger had ik een kinepraktijk. Dan was ik afhankelijk van medische klachten en doktersvoorschriften. Ik werd geacht een motorisch probleem op te lossen en liefst in tien of twintig sessies. Ik zag veel rugproblemen, schouder- en nekklachten. Maar ik voelde dat klachten niet zomaar komen. Ik specialiseerde mij (toen reeds) in een begeleidingsmethode gericht op het aanspreken van het unieke potentieel in je lichaam. Door haalbare bewegingen aan te reiken en te laten ervaren, werd het lichaamsbewustzijn wakker gemaakt. Ik begeleidde tal van kinderen en zag dat het goed was. Op een dag werd ik gevraagd voor een reportage op televisie rond lichaamswerk. Ik werd geïnterviewd en gefilmd tijdens een behandelingssessie. Mijn praktijk was voor heel even een reportagestudio. Maar de avonduren wogen zwaar met twee kleine zoontjes in huis. Ik wou hen te slapen leggen, samen spelen en ravotten, er zijn voor hen.

Zes jaar geleden voelde ik een roep om de draad terug op te pikken. Een diep verlangen om mijn gave verder vorm te geven en uit te dragen op de manier waar ik voor sta, kreeg vorm. ‘Thuis in je lichaam’, praktijk voor relaxatie en bodywork, werd geboren.

Een praktijk waar ruimte is voor een lach en een traan.
Waar stilte zich toont.
Waar spanning ontspant.
Een praktijk waar je lichaam vertelt en je geest luistert.
In eenvoud en naar essentie.
In verbondenheid en met heldere intentie.
Aanwezig in het nu.

Je lichaam aandacht geven op deze manier geeft rust en ontspanning. Altijd en bij iedereen. Het creëert ruimte in en rond je lijf. Landen in je lijf grondt je en schept vertrouwen. Je leert je grenzen te voelen. Je draagkracht neemt toe. Overprikkeling krijgt bedding.

Wanneer je erin slaagt te verwelkomen wat is, ontspant je lichaam en opent het in zachtheid. Je weerstand krijgt betekenis in een groter geheel. Je bewustzijnsveld verruimt.

Door herhaling en cultivatie creëer je een natuurlijke zijnswijze. De golven van je leven dragen je. Er ontstaat helderheid en innerlijke vrede.

Lieve groet,

Marijke

Lieve mensen,

Ik word er zo vrolijk van! De natuur in volle kracht met de uitbottende energie. Jonge boomknopjes die openbreken en fris groen tevoorschijn toveren. Een prachtig vogelnestje in het volle bladerdek van de esdoorn in onze tuin. Ons witte konijntje dat rondhuppelt in zijn ren en knabbelt aan de heerlijk jonge grassprietjes. De geur en de kleur van de lente streelt mijn zintuigen. Ik geniet en voel me nederig. De natuur ontwikkelt zich in een natuurlijk ritme. Alles op het juiste moment. Wow wow, wat maak ik dingen soms ingewikkeld. Tja, ook dat toont de lente mij.

Ik droomde dat ik bij mijn lievelingsboom stond met open armen. Het leven stroomde door me heen, krachtig en vurig. Niets hield me tegen, ik was puur leven. Ik werd wakker, die droom werkte na in mijn lijf. Ik ben puur leven.

Ook jij bent puur leven. Kan je het ervaren of ben je verzeild geraakt in een oeverloze ingewikkeldheid? Iets om te laten bezinken in het lentezonnetje.

Hartegroet,

Marijke

Lieve mensen,

De voorbije week moest ik een kleine ingreep ondergaan. Met een klein hartje reed ik samen met mijn man naar het ziekenhuis. Vroeg opgestaan om het beste te halen uit deze uitdagende vakantiedag, of zoiets. Ter plekke maakten we nog een korte wandeling. Toen ik me daarna inschreef, kreeg ik meteen een ziekenhuisbandje rond de pols. Het was voor echt, besefte ik.
‘Route 150 volgen, aan de liften naar boven tot de eerste verdieping.’
‘Dank je wel,’ antwoordde ik met een krop in de keel. Route 150 dus. Wat was ik blij dat mijn man naast me liep. Zonder zijn steun en aanwezigheid had ik waarschijnlijk de route ‘uitgang’ gevolgd. In de wachtzaal waren we nog alleen. Dat deed me deugd. Ik sloot mijn ogen en trachtte dieper te landen in mijn lijf. Ik volgde de verpleegster die me kwam halen en keek mijn man nog even aan.

‘Alles is klaar’, hoorde ik de arts tegen de verpleegster zeggen. Ik slikte.
‘Ben jij er klaar voor?’ vroeg de verpleegster. Ze keek me aan. Deze vraag deed me plezier.
‘Zo goed als ik kan,’ antwoordde ik.
Hierop legde ze haar hand zacht op mijn schouder. Ik voelde haar aanraking en aanwezigheid. Een klein gebaar dat wonderen deed. Ja, nu was ik er klaar voor. Ik sloot mijn ogen, legde mijn beide handen op mijn buik en liet arts en verpleegkudige hun werk doen.

Alles is goed verlopen. Ik hou het een weekje rustig.

Dank je wel, verpleegster, voor jouw steunende aanraking en aanwezigheid! Dankzij jou ervaarde ik nog maar eens hoe krachtig een eenvoudige, aanwezige aanraking is. Het maakt een wereld van verschil.

Lieve groet,

Marijke