Lieve mensen,
Wanneer ik dit schrijf is mijn man vier dagen in Frankrijk. La douce France voelt voor hem als een thuisplek. We hebben er gewoond en geleefd. Het land roept hem zachtjes doch krachtig. Dus reist hij regelmatig naar Frankrijk. Ik ben blij voor hem en blijf zelf rustig thuis, in Halle, mijn geboortestad.
Straks haal ik hem op aan het station net over de Franse grens. Ik voel een licht ongeduld in mezelf en tel stilletjes de uren af… ‘Ik ben met mijn gat in de boter gevallen’, borrelt in mij op. Ja, zo voelt het zeker. Samen zijn we op stap, ik stap op mijn ritme, hij op het zijne. Ons samen zijn voelt als een thuishaven en een voedend liefdesbad tussen man en vrouw, vrouw en man. In 1997 gaven we ons ja-woord, ik was 23 jaar, hij 24. We waren jong en het leven lachte ons toe. We voelden een grote ‘ja!’ Nu, 28 jaar later voel ik nog steeds dezelfde grote ‘ja’ en kijk ik, net als toen, uit naar het moment dat hij uit de trein stapt en ik zijn hand in de mijne voel, teder en koesterend. Handen die luisteren en vertellen zonder woorden. Nog drie uur en de trein rijdt het station binnen…
Handen die luisteren en vertellen zonder woorden. Ik nodig je graag uit om het eens bij jezelf te ervaren.
Leg je handen zacht op je buik en luister, geduldig en stil.
Leg je handen liefdevol op je hart en luister, geduldig en stil.
Wees aanwezig.
En geniet.
Warme groet,
Marijke
