Je voelt het al enkele dagen aankomen. Je kan er de vinger niet opleggen. En dan, op een onverwacht moment word je getriggerd door samenloop van omstandigheden. Je hoofd zoekt naar antwoorden. Wat overkomt mij? Waarom gebeurt dit? Wat moet ik doen? Hoe kan ik dit zo snel mogelijk oplossen? Je hoofd doet hard zijn best om wat in jou aangeraakt is op te lossen (liefst zo snel mogelijk), of weg te redeneren. Het zoekt naar antwoorden, verklaringen, mogelijke redenen,… Tot… je tot stilstand wordt gebracht door je lichaam. Je lijf voelt moe, ook al slaap je de klok rond. Je voelt je leeg. Je voelt je triest. Boos. Moedeloos. Ik voel het als een krachtige uitnodiging die je krijgt van je lichaam om even halt te houden en stil te staan bij al wat je voelt. Je geeft jezelf over aan wat is en omarmt liefdevol. Zonder verteld verhaal in je hoofd, zonder oordeel. Gewoon…bij jezelf zijn en laten zijn wat is. In je eigen liefdevolle aanwezigheid. De poorten in je lijf die je onbewust en krampachtig gesloten hield, openen. Je bent er (weer).
In verbondenheid,
Marijke
