Lieve lezer, lieve medemens,
Ik hou van het zonnetje en heerlijk wandelen terwijl een rustig briesje mijn haren streelt, maar het koude natte winterweer van de voorbije week kan ik zeker ook waarderen. Het regent, het voelt kil en het waait.
Winter nodigt me uit om helemaal aanwezig te zijn in het hier en nu, en me te laten opnemen in een natuurlijke stilte. Deze middag maakte ik een regenwandeling. Dikke jas, muts, sjaal en handschoenen aan en op stap, letterlijk. Stap per stap, mijn voeten op de grond, gedragen door de aarde en mijn hoofd verbonden met een immens intelligentieveld dat mijn verstand ver te boven gaat. Het stappen voedt me. Van kop tot teen of beter, van ver boven kop tot diep onder teen, ervaar ik verbondenheid met mezelf en al wat is. De regen spoelt bekommernissen en nodeloze gedachten die rond me hangen, steevast weg. Wanneer ik terug thuis kom, voelt mijn hele wezen opgeschoond en energiek. Een gevoel van rust en vrede valt over me.
Misschien voel je kriebels om ook naar buiten te gaan bij een volgende regenbui. Of misschien voel je geen kriebels, maar moet je door de regen naar buiten, willen of niet. In beide gevallen wens ik dat de regendruppels je mogen bekoren als eenvoudige druppeltjes die uit de lucht over je heen vallen op weg naar de grond. Een korte, natte aanraking tussen mens en druppel om vervolgens ieder verder op weg te gaan.
Winterregengroet,
Marijke
