Lieve mensen,
Ergens in december kocht ik twee amaryllisbloembollen. Ze waren klein. De frisgroene steeltjes kwamen net piepen uit de bloembol. Ik zag ze stilletjes groeien, groter en groter worden, en kijk hoe indrukwekkend ze nu zijn! Beide stengels zochten elkaar op en vormen een steun voor elkaar, helemaal uit zichzelf. Ik hou van de eenvoud van deze creatie : een donkere bloembol in de aarde, een lange frisgroene stengel en vurige rode bloemen. Voor mij weerspiegelen ze de schoonheid van cyclisch leven en tonen ze diep respect, voor zichzelf en elkaar.
Al het overbodige laten ze achter zich en ze leven hun bloemenleven tot ze uitgebloeid zijn, verdorren en de essentie zich terugtrekt in de donkerte van de bloembol.
Ze staan in de inkomhal op een kast. Nagenoeg iedereen die binnenkomt, merkt ze op en wordt er even stil van. Ik ook.
Ik wens je toe dat ook jij mag leven vanuit jouw eigen essentie. Een wereld vol mensen met diep respect voor zichzelf en elkaar. Jij en jij en jij, iedereen uniek en samen bouwen aan een wereld waar het hartverwarmend is om te leven.
Lieve groet,
Marijke
