Lieve mensen,
Een sneeuwwit konijntje… net zoals het witte konijn dat een tovenaar uit zijn hoed tovert tijdens een goochelshow. Hij huppelt rond en komt wat snuffelen en flossen tegen mijn hand. Hij heeft een diep hol gegraven in de aarde. Hierin vindt hij bescherming en beschutting. Drie jaar geleden is hij bij ons geboren tijdens één van de laatste koude lentenachten. Een konijnennest was niet ons plan, maar soms gebeuren er nu eenmaal onverwachte dingen, zoals ’s ochtends vroeg in je konijnenhok een nestje ontdekken met zeven pasgeboren konijntjes, waaronder dit sneeuwwitte konijntje. Toen ik hem deze namiddag opzocht, lag hij zalig te genieten in het winterzonnetje. Zijn ogen in spleetjes, snuitje helemaal ontspannen en zonnestralen op zijn lijfje. Ik voelde bewondering voor het helemaal in het zonnemoment zijn van mijn konijntje en wou, bij het ervaren van dit tafereeltje, heel even dat ik ook een konijntje was. ‘Maar je hoeft geen konijn te zijn om te genieten van het winterzonnetje’, fluisterde een stem mij in, ‘je kan jezelf dit evengoed gunnen’. Door deze plotse influistering trok ik mijn jas aan en zette ik mij op een plek in de tuin onder een douche van zonnestralen.
Een zucht en een geeuw. Een douche van zonnestralen. Loslaten en toelaten. Kracht en vitaliteit.
Hier nodigde mijn sneeuwkonijntje mij subtiel duidelijk toe uit. Dank je wel konijntje.
Kan je de herbronning van dit moment ervaren in jezelf? Beleef het zomaar op jouw unieke manier met een zucht en een geeuw, een traan en een lach, overspoeld door een douche van zonnestralen. Loslaten en toelaten. Kracht en vitaliteit.
Winterse zonnegroet,
Marijke
